Je spreekt niet de taal van honden en toch je kunt zien wanneer iemand boos, opgewonden of in de dumps is. Precies hoe werkt dat, evenals, maar kan het worden gedupliceerd door een robot? Dat is de zorg die [Megha Sharma] onderzoekt aan onderzoeksstudie als onderdeel van haar afgestudeerde onderzoeksstudie aan de Universiteit van Manitoba in Winnipeg.

Het experiment begint door de robot te trainen in een reeks patronen die geïmpliceerd zijn om emotie te imiteren. Hoe, je kunt het vragen? Het is duidelijk dat je een acteur inhuurt die is opgeleid in Laban-beweging. Dit is een techniek van het uitleggen en omgaan met precies hoe het menselijk lichaam beweegt. Het is geen verrassing dat de methode is opgenomen in het arsenaal van sommige acteurs. De trainingsfase maakt gebruik van stationaire camera’s (soort van die acrobatische quadcopterprojecten) om de gadget op te nemen, omdat deze door de acteur wordt verplaatst.

Fase twee van het experiment omvatten het afspelen van de geregistreerde beweging met de quadcopter onder eigen kracht. Een menselijk teststuk horloges elke uitvoering en wordt gevraagd om precies uit te leggen hoe de quadcopter voelt. Het onverwachte ding is dat wanneer ze wordt gevraagd dat ze de levenloze gadget zelfs verder antropomorfiseren; het maken van kleine verhalen over wat het ding echt wil.

Het is een fascinerende methode om het probleem van de Uncanny-vallei in robotprojecten methode te maken.