De eerbiedwaardige Commodore 64, is er iets dat het niet kan doen? Net als veel van de computerplatforms van de jaren 80 maakt directe toegang tot geheugen en randapparatuur gemakkelijk en leuk. In het bijzonder vind je Serial & Parallelle poorten rijp voor experimenteren, maar de Commodore heeft ook de poort van de uitbreiding / cartridge, en [Frank Buss] heeft een beslissing genomen om het aan te sluiten tot een tweelijns karakter LCD.

Het gebruik van de uitbreidingspoort voor deze taak is een beetje onconventioneel. In tegenstelling tot de parallelle poort heeft de uitbreidingspoort geen stabiele uitgang, als zodanig. De poort bestaat uit de gegevenslijnen van de 6510 CPU en wordt dus bijgewerkt wanneer RAM wordt gelezen of geschreven of geschreven, liever op een gecontroleerde mode zoals een parallelle poort. Echter, [Frank] vond deze een manier omheen – de IO1- en IO2-lijnen gaan laag wanneer bepaalde geheugengebieden zijn geschreven. Door deze met Latch Circuits te combineren, is het mogelijk om maximaal 16 parallelle uitvoerlijnen te krijgen – veel meer dan genoeg om een ​​Basic HD44780-display te besturen! Het is een bewijs van de flexibiliteit van de logica van 74-serie.
Het is allemaal gebouwd op een C64-cartridge-proto-bord van het eigen ontwerp van [Frank] en de inspanning is gemaakt om ervoor te zorgen dat het LCD-scherm werkt met een basis voor eenvoudig experimenteren. Het is een opgeruimde mod die gemakkelijk kan worden ingebouwd in een geweldige behuizing en misschien wordt gebruikt als basis voor een 8-bit automatiseringsproject. Iemand moet bovenaan dat Amiga 2000 het schooldistrict HVAC, tenslotte draait!